de aarde engel
Het is 2010… Ik zit halverwege een duin aan het strand in Australië en heb net mijn eerste pakje spirituele kaarten gekocht… super spannend vind ik het. Ik lees de gebruiksaanwijzing… schud de kaarten en hou ze bij mijn hart om ze ‘aan mijn energie’ te koppelen. Dat staat in de gebruiksaanwijzing. Ik had al wel vaker een kaartje getrokken, maar wist eigenlijk nog niet echt hoe dat nu werkte.
Al lange tijd vraag ik me af waarom ben ik op aarde. Het is een vraag die me eigenlijk al van jongs af aan in meer of mindere mate heeft beziggehouden. Ik besluit dat dát mijn vraag is die ik stel terwijl ik met mijn nieuw gekocht kaartdeck in de duinen zit.
Ik schud en trek op gevoel een kaart… ‘Aarde engel’ staat er op de kaart met een afbeelding van een lief meisje in een zacht roze engelachtig gewaad. Ik lees de tekst.
‘Je bent hier op aarde om liefde te brengen. Om mensen te herinneren aan de liefde in hun zelf. Dit kan op veel verschillende manieren.’ …
De tekst is langer, maar dit is de essentie. En ik ben ontroerd. Liefde brengen… Dát is het. Mensen herinneren aan de liefde in hunzelf. Wauw. Diep van binnen ontstaat rust, ik voel namelijk dat het klopt én ik voel dat ik onderweg ben om dat te leren.
Dit moment is alweer zo’n 14 jaar geleden. Ik had al een aantal keuzes gemaakt vanuit mijn hart, was al een aantal jaren aan het reizen, kende mezelf behoorlijk goed én was ook nog zoekende naar mijn diepere reden op aarde.
In Australië ‘liep ik tegen’ de opleiding tot holistisch counselor en coach aan (ook een mooi verhaal hoe dat gekomen is)… en besloot daar langere tijd te blijven.
De opleiding was als een warm bad, een gevoel van thuiskomen, ontmoetingen met veelal gelijkgestemden. Mensen die ook nadachten over het leven, openstonden om te praten over het leven in al zijn vormen, maten, geuren en kleuren. Mensen die openstonden voor een andere manier van kijken naar het leven. Mensen die (pijnlijke) ervaringen zagen als iets om van te leren, die het leven en eigen ervaringen gebruikten als lesmateriaal.
Tegenwoordig is het heel normaal om tijdens opleidingen op jezelf te reflecteren, om als therapeut door je eigen stukken te werken. Voor mij was het destijds helemaal nieuw.
Ik had een jaar aan mezelf gegeven, om bezig te gaan met de pijn uit mijn verleden, de pijn van de scheiding, waarom ik me anders voelde dan anderen én ook om mezelf tijd te geven wat ik dan wél wilde. Me niet beseffende dat ik daar dé opleiding deed waar ik nu mijn werk van heb gemaakt. 😉
Ik had deze opleiding immers aan mezelf gegeven en deed het niet voor een ander. Eén jaar werd twee jaar.
En het cadeau aan mezelf, werd het antwoord op mijn vraag, ik wil niet meer de zorg in, maar wat dan wel…
De diepte in.
Diep-ziel-duiken noem ik het tegenwoordig!
Samen voorbij ‘de gebaande paden’ van ‘hoe het hoort’ naar ‘hoe is het voor jou’?
Van het klein houden van jezelf naar luisteren naar je eigen ziel, jouw essentie. Niet leven vanuit pijn of angst, maar vanuit je eigen licht en vertrouwen.
Het is de weg van het hoofd naar het hart… Leven vanuit je eigen essentie.
En dit proces gaat niet in 1 rechte lijn, maar in fases, in seizoenen, met vallen en opstaan.
Ook ik heb momenten waarop ik super zeker ben van dit alles… en ook zijn er momenten dat ik twijfel en me kleiner maak dan ik zou willen.
Maar steeds weer roept het me. Word ik onrustig als ik niet die roep van mijn ziel volg… en dus doe ik dat… stap voor stap. Net als ieder mens, op mijn eigen tempo.
En in die ontwikkeling ga ik met een groepje op reis naar Bosnië. Een SOUL RETREAT voor gevoelige mensen…
En zal er later dit jaar een reis naar Australië volgen. ‘De aarde roept me’ en ik heb besloten te luisteren. <3