Het is even stil geweest van mijn kant. Want Marcel (mijn partner) en ik zijn op vroege vakantie geweest. We hebben Vietnam ontdekt, bewonderd en ervan genoten.

Dit jaar een (heel) vroege vakantie en ik heb dan ook een beetje last van een ‘jaargetijde-lag’, voor mijn gevoel is het namelijk al september ipv april… oeps.

Van de prachtige rijstvelden in het noorden & het mystieke Halong Bay, zijn we afgedaald naar het zuiden.
En tijdens die reis kreeg ik een mooi inzicht.

Een prachtig land met een pittig verleden
Marcel is geïnteresseerd in ‘de oorlog’ en Vietnam kent diverse oorlogen in het verleden.
Bekend is het ondergrondse tunnelstelsel, waar ze in kleine tunnels met kleine luikjes hun vijand in de val konden lokken.

Ik hou niet zo van de oorlog, maar ging toch mee naar de Cu Chi tunnels.

Eerst verbaasd over de super kleine ingangen van de tunnels en bij de volgende stop was een met (kunst) gras bedekte plank als een soort wip-wap. En om eerlijk te zijn had ik geen idee wat daaronder zou zijn.
Dus onvoorbereid duwde hij een grote stok aan de ene kant van de plank. Waardoor er direct gigantische rechtopstaande puntige ijzeren spiezen zichtbaar werden.  Het was een val.

Vol trots vertelde de tourguide hoe slim de Vietnamesen waren en hoe effectief hun vallen.
Het overviel me compleet. Tranen stroomden over mijn wangen, terwijl mijn gedachten overvallen werden hoe in en in gemeen mensen tegenover elkaar kunnen worden om te winnen.

Marcel is bekend met mijn gevoeligheid en sloeg een arm om me heen.
Al doorlopend naar de volgende stop. Daar aangekomen zag ook de tourguide mijn tranen.

Hij ontweek het niet, maar vroeg wat er was.
Ik vertelde hem dat ik ‘niet zo goed was met oorlog-dingen en alles rondom de oorlog en dat die ’trap’ (val) me dat erg aangreep.’

Waarop hij zei:

Laat het waar het hoort…
En ineens voelde ik het. Het verdriet gleed als een soort kleed van me af. Ik kon zien dat het tot het verleden behoorde. Ik hoef er niets mee. Kan er niets aan doen. En ook dat het goed is om nu te laten zien, maar dan om te herinneren hoe het niet moet. Om er niet meer naar terug te keren.

 Wat doe jij met oude pijn en verdriet?
En daarmee bedacht ik me ook, hoeveel van ons houden vaak vast aan het  (verdriet uit het) verleden.
Iets wat niet meer past, maar je nog wel bij je draagt. Maar wat je belemmert om verder te gaan en verder te groeien. En wat dan ook een soort van schaduw over het leven werpt.

Het is niet nodig. Het hoort bij het verleden. Bij die tijd. Niet meer nu.

De medaille heeft namelijk altijd twee kanten. In iets donkers, zit ook altijd iets lichts en omgekeerd.
Op welke kant van de medaille let jij of wil jij letten? Daarin heb je namelijk altijd een keus!

Het is een ‘woelige’ tijd. Energetisch lijkt er veel te verschuiven. Van donker naar licht. Alsof er weer nieuwe energie vrij komt. Een hogere trilling, nog weer meer licht wat gezien wil worden. Maar daarvoor gebeuren er soms heftige dingen in je persoonlijke leven.

Voor de ‘lichtwerkers’, gevoelige, intuitieve mensen/  ondernemers van nu:  Zorg goed voor jezelf en voor je eigen energie. En laat anderen weten dat jij hen kan helpen om door deze transformatie heen te gaan!
Oude energie mag los, licht, liefde en vrede mogen de boventoon voeren!