Gepost op

Familie banden…. lust of last?

Familiebanden

Herken je dat je zegt of denkt, ‘ik begin precies op mijn vader of moeder te lijken’?
Herken je dat je vroeger zeker wist dat je het helemaal anders zou doen dan zij deden?
En wat is daar nog van over gebleven? Doe je het helemaal anders?
Ben je erachter gekomen dat zij het nog helemaal zo gek niet deden… of zitten hun overtuigingen zo in jou vast, dat het je eigenlijk niet lukt voor jezelf te kiezen. Dat je eigenlijk nog steeds die stem van je vader of moeder hoort en hen wil pleasen, dat je nog steeds op goedkeuring wacht of de liefde zoekt die je van hen misschien niet voldoende hebt gekregen.
Of heb jij als jong kind al verantwoordelijke gevoeld en gezorgd voor harmonie in huis en deed je er alles aan om dit te creëren.

Als kind ben je super loyaal naar je ouders. Je wil er als (jong) kind alles aan doen om geliefd te zijn, gezien en gehoord te worden. Je wringt je in allerlei bochten.
Want dat er niet van je gehouden wordt, dat is dodelijk.

Onbewust neem je van voor je conceptie, maar ook van voor je geboorte al allerlei zaken mee.
Je neemt onbewust emoties en andere ‘bagage’ over, zowel positieve als negatieve.
Want jij als ziel hebt namelijk een perfecte familie gevonden om jouw lessen te leren, om jouw zielspad te lopen. Je hebt precies die ouders uitgezocht die perfect zijn voor jou.

Maar hoe zit het met je eigen leven? Hoe sta jij er nu in? Ben jij losgekomen van die ‘onbewuste’laag of aan die stem van je vader of moeder en voel jij je vrij en leef jij je eigen leven?
Of voel je dat nog niet en zit jouw eigen sprankel nog diep van binnen of wacht hij al heel lang net onder de oppervlakte, klaar om door te breken.

Ik herken het ook in mijzelf.
Vroeger dacht ik ook dat ik mijn ouders gelukkig(er) kon maken. Zag ik ook wat zij eventueel konden veranderen om (nog) gelukkiger te zijn. Maar dat lukte mij niet.
Daarnaast zocht ik de bevestiging dat ik het goed deed als dochter, als mens, maar kreeg dat niet altijd.

Toen ik het eenmaal los kon laten en hun de vrijheid geven en de verantwoordelijkheid voor hun geluk….
En toen ik zelf de vrijheid nam te kiezen voor mijn eigen geluk, toen pas veranderde er iets.
Toen kon ik meer en meer mezelf zijn. Me steeds afvragen, doe ik dit voor hun of is dit wat IK wil?

Het vraagt eerlijkheid naar jezelf en naar hen.
Inmiddels weet ik dat ze trots op me zijn, juist omdat ik mijn eigen weg ben gegaan. Hoe anders die ook is dan zij voor ogen hadden.
En zij weten dat ik blij ben met hen als ouders, met de lessen die ik heb meegekregen, die ze me positief of ‘negatief’ hebben laten zien. En ja, het is heel fijn om die bevestiging te krijgen.
Maar ook als je weet dat je die nooit gaat krijgen, is er niets verloren. Je mag namelijk eerst jezelf bevestigen dat jij blij bent met wie je bent… dat jij durft te kiezen voor jezelf, dat jij naar je innerlijk wil luisteren, gewoon omdat dat is wie jij bent.
Dan ontstaat er ruimte om te groeien om verder te gaan. En in de praktijk gebeurt het vaak dat als jij besluit om iets los te laten, je de zielen van ouders en voorouders kan voelen, die dan ook verder kunnen. Zij wisten ook niet hoe hiermee om te gaan en jij als persoon nu mag jezelf en hen erbij helpen. Jij stopt dit bij jezelf en geeft het vervolgens ook niet door aan je (toekomstige) kinderen.

De mooie dingen vanuit je familie mag je meenemen, de zaken die je tegenhouden in je groei, de ‘bagage’ die je niet langer wil, mag je loslaten. Je mag helemaal jezelf zijn, jouw essentie voelen, ervaren en leven.

Is dit ook wat jij wil, ook al heb je het gevoel dat je dan een heel lange weg te gaan hebt, voel je dan welkom om een afspraak te maken voor een kennismakingsgesprek.
Want je mag je herinneren dat elke weg begint met die eerste kleine stap… en dat er geen beter moment is dan NU. <3 Sprankelende groet, Henrike

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.