Het is een zonnige dag, een zondag, alweer heel wat jaren terug; en onder de parasol zitten we te praten, mijn ouders en ik.
Het gesprek gaat over het geloof, de zin van het leven, verschillende visies op geloof, de dood, de hemel en de hel.
Mijn ouders zijn trouwe kerkgangers en zo ben ik ook opgevoed.
Maar op het moment van het gesprek, stelde ik mezelf (en hun) veel grote levensvragen, ik was midden 20 en net gescheiden.
Deze scheiding bracht de vele grote vragen met zich mee. Want wie was IK nu? Wat wilde IK met mijn leven? En het gevoel dat er meer in het leven was dan wat ik tot dan toe gedaan had.
De scheiding heeft voor mij de ommekeer in mijn leven gebracht. Want ondanks het verdriet en pijn, had ik ook het gevoel dat ik nog nooit zo dicht bij mezelf had gestaan.
Ik voelde een onuitputtelijke bron, van een soort van weten dat het nooit meer hetzelfde zou zijn maar dat het goed kwam, een plek in mezelf waar rust was.
Vanuit deze plek leerde ik contact leggen met ‘Mezelf’, het lijntje met boven, het Goddelijke in mezelf, mijn hogere Zelf, of welke naam je eraan wil geven.
Ik voelde me begrepen, ik was vrij, voelde een vrijheid in mezelf.
In die tijd las ik ook de boeken van ‘Een ongewoon gesprek met God’ van Neale Walsh, die ik eerder las, maar weglegde; omdat ik die waarheid niet toe durfde te laten.
Deze boeken gaven mij een andere kijk op het leven, op de wereld, op het geloof.
Sinds ik deze boeken las, voelde ik een diepere verbondenheid met het leven, met God. Ik maakte persoonlijk contact en begreep dat wij mogen leren, dat we fouten mogen maken. Dat dat juist het doel is waarom we op aarde zijn. Dat in iedereen liefde schuilt, dat iedereen in essentie liefde is; maar dat er mensen zijn, die doordat ze niet anders weten/leren/ zien of ervaren, dit niet (kunnen) uiten.
In ons gesprek verschilden we van mening, maar dat maakte niet uit. Want door van mening te verschillen kom je ook vaak dichter bij je eigen waarheid.
En ik vroeg me af waarom we zouden wachten tot na ons overlijden om in de hemel te komen?
Is er wel een hemel? Of is het de bedoeling dat we die op aarde creëren? Waarom kunnen we niet alvast proberen?
Al filosoferend kwam ik voor mezelf tot de conclusie dat, als iedereen zich vrij kan voelen van binnen, verbonden met Zichzelf en God (het Goddelijke, met het Leven, de Liefde, met Spirit of de naam die jij eraan wil geven). Als iedereen vanuit liefde verbindt met de ander…. Het mooie in zichzelf en de ander wil zien…. Als niemand buitengesloten wordt… Als iedereen weet, merkt en ervaart dat als hij iemand anders pijn doet, zichzelf pijn doet… dat de wereld dan verandert.
En dat we dan samen de hemel op aarde creëren.
Dus wacht niet af, zoek niet langer buiten je…want binnenin je, binnenin elke cel van je lichaam zit het: die Goddelijke vonk, een sprankeltje of gigantisch ‘vuur’ dat je roept om het mooiste, het beste, het liefste en krachtigste Zelf te worden…
Waar sta jij??
Kun jij me hieronder laten weten hoe jij jouw Hemel op aarde creëert of zou willen creëren?!
Warme groet Henrike
Het is mijn missie om dé Hemel op aarde te creëren, een liefdevolle wereld.
Door mensen in verbinding te brengen met die Goddelijke vonk in Zichzelf. In contact te brengen met dat stuk in zichzelf waar er rust, liefde en vertrouwen is. Zodat je je gelukkig voelt. Met het leren verbinden en omgaan met wat er meer tussen hemel en aarde is. Iedereen heeft het in zich, maar het is aan jou om ervoor te kiezen hier iets mee te doen!
